سیستم‌هایی که مشابه انسان، توانایی واکنش‌هایی مشابه رفتارهای انسان هوشمند را دارند هوش مصنوعی نام دارند. واکنش‌هایی مثل درک شرایط پیچیده، شبیه سازی فرایندهای تفکر و استدلال، یادگیری و توانایی کسب دانش و ….

کاربرد هوش مصنوعی در علوم سیاسی از جمله مواردی است که مورد توجه قرار گرفته است. بر اساس اعلام محققان دانشگاه ماساچوست آمریکا، یکی از  مواردی که مصداقی از کاربرد هوش مصنوعی در سیاست می باشد، تولید ربات نویسنده ای است که می تواند متن سخنرانی سیاسی قابل قبول بنویسد. این گروه با استفاده از فناوری گوگل ان گرم (google n-gram) برای ساخت هوش مصنوعی استفاده کرده اند. برای آموزش هوش مصنوعی از چهار هزار سخنرانی اجرا شده در کنگره آمریکا استفاده شده است.

با در نظر گرفتن حوزه گسترده و عمیق تاثیر گزاری ورود هوش مصنوعی به عرصه سیاست، می بایست عرصه سیاست و تاثیر پذیری آن از هوش مصنوعی مورد بررسی قرار گیرد.

علم سیاست

علم سیاست با مطالعه دولت، حکومت و سیاست در ارتباط بوده و بخشی از علوم اجتماعی می باشد و شامل حوزه ای گسترده و وسیع است؛ انجمن علم سیاست آمریکا، چهل و دو رشته نظام یافته را با عناوین و روش های متفاوت برای علم سیاست معرفی کرده است. با توجه به اهمیت علم سیاست از یک سو و اهمیت تاثیر گذاری هوش مصنوعی در عرصه سیاست از سوی دیگر، می بایست در ابعاد مختلف، تاثیر هوش مصنوعی بر سیاست مورد بررسی قرار گیرد. این بررسی در بعضی از ابعاد حائز اهمیت بیشتری می باشد.

عرصه سیاست تطبیقی (مطالعه تطبیقی فعالیت کشورهای دیگر در حوزه امنیتی هوش مصنوعی)؛ روابط بین الملل (تاثیر هوش مصنوعی بر آینده روابط بین الملل)؛ رفتار سیاسی (استفاده از هوش مصنوعی در پبش بینی اعتراض ها و یا اقدامات مجرمانه)؛ نهادهای سیاسی (هوش مصنوعی و آینده حکمرانی)؛ امنیت و دفاع (کارکردهای نظامی و امنیتی هوش مصنوعی و تاثیر هوش مصنوعی بر تسلیحات آینده) و…. از جمله مواردی است که می بایست مورد بررسی قرار گیرد.

هوش مصنوعی و روابط بین‌الملل

هوش مصنوعی کلیدی برای آینده پویای  روابط بین الملل است. به نظر می رسد امنیت بین الملل و روابط بین الملل جاذبه های جدیدی برای نو آوری های هوش مصنوعی و برنامه های کاربردی است. در میان تمامی طیف های رفتاری انسان، شاید سیاست دشوارترین رفتاری است که بتوان آن را به صورت اتوماسیون در آورد. سیاست ذاتا امر پیچیده ای است که پیچیدگی رفتار انسان هم به عنوان یک فرد و هم در ابعاد اجتماعی را منعکس می کند. این پیچیدگی در سطح روابط بین الملل بسیار واقعی تر به نظر می رسد.
در آینده نزدیک با پدیدار شدن هوش مصنوعی در سطح انسانی  به نظر دور از ذهن می رسد که بتوان آن را هوش مصنوعی عمومی نامید. حتی اگر پیشرفت در این زمینه سریع تر از پیش بینی ها باشد، مقاومت قابل توجهی در برابر ایده تبدیل مسئولیت به ماشین وجود دارد. امروزه می توان این موضوع را به ویژه در مباحث مربوط به خودرو های بدون سرنشین و سیستم سلاح های رباتیک مشاهد کرد. بنا براین پیش بینی جهانی که در آن عناصر تصمیم گیری سیاسی توسط ماشین ها در کلیت آن ها، بدون داشتن تصوری از دنیای کاملا متفاوت هوشمند آینده، بسیار دشوار است.

هوش مصنوعی می تواند سه نقش را به طور خاص در روابط بین الملل و سیاست گذاری ایفا نماید:

•    نقش تحلیلی
•    نقش پیش بینی کننده
•    نقش های عملیاتی

نقش تحلیلی

سیستم های هوش مصنوعی در حال حاضر دارای نقشی تحلیلی هستند که از طریق مجموعه ای از داده های بزرگ و نتیجه گیری بر اساس تشخیص الگو تنظیم شده اند. این نقش ها وظایفی خسته کننده هستند که به طور کلی به عنوان بالاترین اولویت برای اتوماسیون شناخته می شوند.

نظارت بر خروجی سنسور های تنظیم شده برای تایید صحت به عنوان مثال، یک معاهده کنترل سلاح های هسته ای ، شیمیایی یا بیولوژیکی مملو از شغل برای تحلیل گران انسانی است، هر چند که نیاز به آموزش تخصصی و حرفه ای دارند. در مقابل یک سیستم ماشینی آموزشی که برای انجام همین کار تنظیم شده هرگز  از وظایفش خسته نمی شود و در حالی که ممکن است به خصوص در روند یادگیری از متخصصان انسانی، برای نظارت و اصلاح دقت سیستم استفاده نماید.

در یک مدل مشابه، ممکن است فرآیندهای هوش مصنوعی برای بهینه سازی روند جنبه های جسورانه تر تبادل سیاسی بسیار مفید باشد. با توجه به افزایش مقدار داده های زمانی تولید شده توسط عملیات تجاری و صنعتی، تصور سیستم های هوش مصنوعی در نظارت تجارت و تغذیه فرآیند های تصمیم گیری در مورد سیاست های اقتصادی دشوار نیست.

به عبارت دیگر، هوش مصنوعی در نحوه چگونگی نگاه و فهم سیاست گذاران به جهان بسیار اهمیت می یابد. برای انجام این کار ، آن ظرفیت خود برای پردازش اطلاعات را به طور موثر گسترش خواهد داد، اما به طور همزمان عدم قطعیت های جدید و پیچیدگی ها نسبت به پروتکل های تصمیم گیری مستقیم را  نیز ارائه می دهد.

نقش پیش بینی کننده

یکی دیگر از نقش های هوش مصنوعی می تواند پیش بینی به جای تحلیل باشد. به عبارت دیگر،در جایی که کاربرد تحلیلی هوش مصنوعی به قصد پیاده سازی عملیات جاری است، سیستم های هوش مصنوعی می توانند فرصت هایی برای سیاست گذاران در درک رویداد های آینده فراهم کنند.

یکی از مثال ها در عرصه امور بین الملل امکان مدلسازی مذاکرات پیچیده است. با استفاده از سیستم های هوش مصنوعی برای نظارت بر انطباق و پیشرفت کیفیت ابزار های پیچیده بین المللی، مذاکرات رسمی (اقتصادی یا استراتژیک) می توان از متد های آموزش ماشینی پیچیده  برای پیش بینی موقعیت ها و تاکتیک های دیگران بهره برد.

اما تعدادی از عوامل تعدیل کننده باید در نظر گرفته شوند. به طور مشخص، به عنوان مثال، در حالی که الگوریتم های پیش بینی شده یا برخی از موفقیت ها در برخی از ظرفیت ها نشان داده شده اند، آن ها هنوز لزوما دقیق تر از معادل انسان خود نیستند.

زمان، دانش انباشته شده  و سخت افزار کامپیوتر به طور فزاینده  قدرتمند در نهایت ممکن است در مقایسه نسبتا دقیق (یا دقیق تر از) پیش بینی های ساخته شده انسانی باشد. اما ماهیت پیش بینی  وجود یک استاندارد روشن از موقعیت در این عرصه را بعید می سازد. علاوه بر این ، همان طوری که در مثال تسلا دیده می شود در تصادف مرگبار سال 2016، رابطه میان ماشین و درک انسان از جهان پتانسیل جدیدی برای محاسبات اشتباه ایجاد می کند و لزوما مزایای جبران کننده را فراهم می کند. این پتانسیل توسط این واقعیت پیچیده  تشدید می شود که مذاکرات پیچیده بنا بر تعریف چند جانبه است. سیستم ماشین و اپراتور انسانی به سادگی تلاش نمی کنند که از مجموعه ای از قوانین موثرتر پیروی کنند؛ آن ها در حال تلاش برای پیش بینی اقدامات و همگام سازی یک یاچند  رقیب هستند که آن ها نیز با کاربرد الگوریتم های پیش بینی همین کار را انجام می دهند.

ممکن است نقش های پیش بینی کننده دیگری برای هوش مصنوعی در مورد ژئوپلیتیک، پیش بینی دقیق تر انتخابات،عملکرد اقتصادی و سایر رویداد های مرتبط در نظر گرفته شود ، اما چنین حوزه هایی کمتر آموزش ماشینی  است و بیشتر مربوط به مقدار داده هاست و بنابر این باید در همان سطح در نظر گرفته شود.

نقش‌های عملیاتی

حوزه پایانی تا حدودی متفاوت است و سیستم های اتوماسیون را به شکل سنتی ربات ها پوشش می دهند.پیامد های این برنامه ها به احتمال زیاد گسترده و غیر مستقیم است، اما اهمیت بالقوه آن ها در کنار نقش های تحلیلی و عملیاتی تضمین می شود. سیستم های اتوماسیون لجستیکی احتمالاً دارای پیامدهای قابل توجه غیرمستقیم برای سیاست بین الملل می باشد. انتظار نمی‌رود عملکرد روزانه نظام بین‌الملل به طور قابل ملاحظه‌ای در رانندگان کامیون تغییری ایجاد کند یا خدمه کشتی  ها و خلبان ها با اتوماسیون جایگزین شوند اما جایگزینی برای کار انسانی و شغل انسانی در مقیاس بزرگ به وجود می آید واین ظرفیت‌ها احتمالاً موجب اختلال گسترده اقتصادی در کوتاه مدت و میان مدت می‌شود.

سلاح های مبتنی بر هوش مصنوعی موضوع مهم دیگری است، مباحث عمومی قابل توجهی در مورد اخلاقی و قانونی بودن استفاده و توسعه چنین سلاح هایی وجود دارد. محور اصلی این سیاست آزادی عمل در شلیک است که در مورد هواپیمای بدون سرنشین متمایز است.

هواپیماهای بدون سرنشین با سیستم های اتوماسیون از راه دور هدایت می‌شوند. جدا از پرسش های اخلاقی، سلاح های خود مختار لزوماً خودشان باعث تغییر موازنه قدرت نمی شوند. یک هواپیمای تهاجمی بدون سرنشین احتمالا از نظر استقامت و قابلیت صرفه جویی نسبت به هواپیمای دارای خلبان دارای برخی مزایای تجاری است.

سیستم هوش مصنوعی ممکن است در توسعه کلاس های جدیدی از سلاح های گرم و خودروهای رباتیک به کار گرفته شود که می توانند پارادایم های جدیدی از قابلیت های نظامی ایجاد نمایند. اما پرسش هایی لجستیکی و اخلاقی با ظهور بالقوه چنین سیستم هایی مطرح می گردد که نشان از آمادگی فناوری برای گسترش و تغییر بازی دارد.

اما همانند خودروهای بدون سرنشین تاثیر واقعی احتمالاً برای مواقعی غیر مستقیم خواهد بود. یک سیستم اتوماسیون نظامی فقط ممکن است به صورت حاشیه ای قابلیت بیشتری نسبت به سیستم مقابل یا غیر اتوماسیون داشته باشد ،حداقل در کوتاه‌مدت، اما حتی اگر تغییری اساسی باشد در جنگ هایی که به وسیله ابزارهای خود مختار هدایت می‌شوند چشم انداز فوری وجود ندارد ، پیامدهای آن بر حسب تغییر نرم ها و استانداردهایی که چگونه سیاستگذاران تهدیدات را می‌بینند و پاسخ می دهند به احتمال زیاد به تغییری اساسی تبدیل خواهد شد.

جنگ با هوش مصنوعی

ارتش چین از هوش مصنوعی برای شبیه‌سازی بازی‌ها و سناریوهای جنگی برای عملیات تهاجم به تایوان و همچنین شناسایی وسایل نقلیه زیر آب استفاده می‌کند.

بر اساس گزارشی که سال گذشته توسط مرکز امنیت و فناوری‌های نوظهور در دانشگاه جورج‌تاون آمریکا منتشر شد، این شبیه‌سازی‌ها کشتی‌های نیروی دریایی ایالات متحده را ردیابی می‌کنند و اقدامات متقابل الکترونیکی را به کار می‌گیرند.

اما به گفته اندیشکده آمریکایی مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی، بعید است پکن در تسخیر تایوان در صورت یک تهاجم به این جزیره در سال ۲۰۲۶ موفق شود.

با این حال، این اندیشکده آمریکایی در گزارش اخیر خود هشدار داده است که چنین درگیری برای هر دو طرف و همچنین ژاپن ویرانی ایجاد می‌کند و مجموع تلفات آن به ده‌ها هزار نفر خواهد رسید.

در این شبیه‌سازی مشخص شد که چین حداقل دو ناو هواپیمابر ایالات متحده را غرق می‌کند و صدها هواپیمای آمریکایی را ساقط خواهد کرد. این نبرد، کوتاه اما بسیار شدید خواهد بود و حدود یک پنجم ناوهای هواپیمابر و هواپیماهای جنگی ایالات متحده و همچنین حداقل ۲۰ کشتی جنگی دیگر را از بین خواهد برد.

تلفات در بخش هواپیماهای جنگی نیز بین ۹۰ تا حداکثر ۷۷۴ فروند خواهد بود. در حال حاضر ایالات متحده ۱۱ ناو هواپیمابر و حدود ۳۸۰۰ هواپیما و بالگرد نظامی دارد. حملات چین شامل استفاده از موشک مافوق صوت DF-۱۷ خواهد بود که به خاطر قابلیت هدایت‌پذیری و سرعت بسیار زیاد، «قاتل ناو هواپیمابر» لقب گرفته است. همچنین در این جنگ ۲۱ روزه، دستکم ۳۲۰۰ سرباز آمریکایی با نرخ روزی ۱۴۰ نفر کشته می‌شوند.

استفاده از هوش مصنوعی در استراتژی‌های نظامی موضوعی داغ است که بسیاری از دانشگاهیان نسبت به پیامدهای احتمالی هوش مصنوعی در این درگیری‌ها ابراز نگرانی می‌کنند.